SDG Nýja forsætisráðherrann þekki ég ekki. Ég man eftir honum fyrst, eins og sjálfsagt flestir Íslendingar, þegar hann var fréttamaður í Sjónvarpinu. Í fyrsta sinn sem ég heyrði talað um hann var ég staddur í skoðunarferð um Íslendingaslóðir í Kaupmannahöfn. Þetta var fyrir tólf árum síðan, sumarið 2001. Fararstjórinn var að sýna okkur sem vorum þarna í hópi og höfðum keypt af honum leiðsögn, Gamla Garð, heimili stúdenta við Kaupmannahafnarháskóla. Þessi heimavist er í miðborginni, á besta stað í bænum, og því hefur það verið þannig í lengri tíma að mikil ásókn er í að búa þar af stúdentum við skólann. Og fararstjórinn sagði að þarna byggju því aðeins bestu nemendur skólans. Aðrir ættu ekki séns að komast þarna að. Þess vegna, sagði hann, að þar hefði ekki búið Íslendingur í marga tugi ára. Og svo bætti hann því við að þessa sögu hafði hann sagt snemma um vorið og þá hefði ungur maður í hópnum gefið sér merki og sagt djúpri röddu: „Ég bý hér". Það var sem sagt Sigmundur Davíð. Ég man þetta svo vel vegna þess að ég gat tengt þessa sögu við andlitið á skjánum. Því þetta sumar starfaði Sigmundur sem fréttamaður og það vissi fararstjórinn og gat sagt okkur af því. Ég spilaði svo og söng í brúðkaupsveislu Sigmunduar og eiginkonu hans. Það var í Iðnó í hitteðfyrra. Þar heyrði ég bróðurpartinn af bráðskemmtilegri ræðu Loga Bergmanns um brúðgumann. Sumt man ég nú af því sem hann sagði, en ætla ekki að deila því lesendum þessa bloggs. Ég vona innilega að Sigmundi Davíð gangi vel að stýra Ríkisstjórn Íslands til góðra verka.   ¶ 10:23 e.h.