Perla og fingurinn Það kemur stundum yfir mig þetta líka mikla stolt vegna þess hve börnin mín geta verið yndisleg og dugleg. Í dag varð ég vitni af því þegar dóttir mín tók því með einstakri ró og yfirvegun þegar hún hafði klemmst illa á útihurðinni hérna heima; mölbrotið fremsta hlutann af löngutöng vinstri handar og sneitt hann hreinlega af hendinni utan smá húðflipa sem hann hékk á.

Ég fylgdi henni á slysadeildina þar sem handasérfræðingur var kallaður út til að tjasla fingrinum saman. Það hefur vonandi tekist. Allan tímann var hún hin rólegasta, treysti fagfólkinu til að sinna þeirra verkum, tók vel eftir því sem við hana var sagt og hjálpaði til. Hafði svo orð á því hve henni þætti nú leiðinlegt að komast ekki til að taka próf í tónlistarskólanum, eins og hún hafði verið spennt fyrir því. Hún var meira að segja farin að blístra lagstúf áður en við yfirgáfum sjúkrahúsið. En nú þarf hún að fara sér hægt og vera gætin svo fingurinn fái frið til að gróa saman.  ¶ 10:22 e.h.