Að þekkja sitt fólk Það eru meira en tíu ár síðan ég bjó síðast fyrir vestan. Og nú er svo komið fyrir mér að ég þekki ekki orðið unga fólkið í Víkinni. Það er ekki séns að ég kannist við Ísfirðing sem er yngri en þrjátíuogfimm ára, nema það standi hreinlega í andlitinu á honum hverra manna hann sé. Það á nú við sumt fólk.

Á heimasíðu BB eru myndir frá árshátíð MÍ. Þeir hjá BB hafa gert þetta undanfarin ár; birt myndir frá árshátíð Menntaskólans. Ég hef alltaf skoðað þetta. Og alltaf þekkt krakkana. Oft séð gamla nemendur eða einhver skyldmenni. Nú þekkti ég engan. Ekki einn krakka. Bara Rúnar frænda minn, en hann vinnur í Menntaskólanum. Og svo þekkti ég andlitið á Tryggva, pabba þeirra fótboltastrákanna í BB og fyrrum liðsfélaga minna úr Reyni í Hnífsdal, þeirra Stebba Tryggva og Kobba Tryggva.

Mér finnst þetta hálfundarleg tilfinning. Að þekkja ekki Víkara og Ísfirðinga. Það er eins þegar fólk sem ég hitti kemst að því að ég sé að vestan, sem gerist nú venjulega á innan við mínútu, spyr það mig oft hvort ég þekki þá ekki einvhern tiltekinn mann eða konu á Ísafirði. Alltaf segi ég að það hljóti að vera. Yfirleitt þekki ég svo ekkert til þess fólks. Ég fann það líka um daginn þegar ég spilaði á Hótel Ísafirði. Það voru næstum hundrað manns í salnum og ég þekkti 12 með nafni. Mugga frænda, Gunnar Bjarna, Baldur bróður Valda, Gumma vin hans, Kobba Tryggva, Hönnu Mjöll, Benna Hermanns, Ingu Sólveigu og Gísla hennar mann, Rabba Páls og Petu úr Víkinni.  ¶ 8:31 e.h.