Auto Laumubloggarinn, fyrrverandi kórfélagi minn, ritar nú kimasagnfræðiþætti á bloggi sínu. Mjög skemmtilegt. Nýjasti kiminn tengist fjölskyldubílunum. Enginn er ég bílaáhugamaður. En ég hef engu að síður átt nokkra bíla. Þeir hafa reynst misvel. Nú hermi ég og geri eins yfirlit um bílaeign mina. Fyrsta bílinn eignaðist ég þegar ég var 23 ára. Það var Charade, 3ja sílendra. Hálfgerð drusla, en gerði þó það sem til var ætlast. Hann bar okkur Grétu milli Selfoss og Reykjavíkur síðasta skólaárið og þurfti ekki mikið besín. Hann var blár með límmiðum á hliðunum. Ég keypti hann af golfaranum Auðuni Einars. Þá kom tímabil sem við áttum engan bíl. Í Danmörku keypti ég svo Corollu. Hún var grá og ekin einhver ósköp, en reyndist frábærlega. Aldrei neitt vesen á henni. Aftur var keypt Corolla, ljósblá. Henni ók ég á Skaganum. Hún var ágæt. Svo kom græni Skódinn. Sennilega besti bíllinn sem ég hef átt, svona að keyra hann alla vega. En það var stundum smá vesen með mengunarbúnaðinn og rafmagnið í honum og og skömmu eftir að ég seldi hann hrundi víst í honum sjálfskiptingin. Núna ökum við gráa strumpastrætónum. Mér hefur aldrei líkað við hann. Og eftir reynsluna í snjónum í vetur langar mig mikið að skipta. Fá mér bara aftur hundgamla Toyotu, fjórhjóladrifna. Vill einhver skipta?  ¶ 9:54 e.h.