Á að vera falskt
Við síðustu færslu skrifar Orri í athugasemdadálki: „Á að vera falskt".
Sú athugasemd þarfnast útskýringa.
Þannig var að á annarri sólóplötu Orra, Stóra draumnum, sem kom út haustið 1995, er lag þar sem Orri leikur stef á mandólínið mitt. Þegar hann fór svo að fylgja útgáfu plötunnar eftir með fáeinum tónleikum vildi hann einbeita sér að söngnum og kassagítarleiknum, þannig að þeir partar sem hann hafði leikið á önnur hljóðfæri í hljóðverinu og honum fannst lögin ekki getað verið án í lifandi flutningi voru leikin af mér og Önnu Halldórs. Ég lék á mandólín og munnhörpu, Anna á píano og flautu og bæði sungum við bakraddir. Þetta var mjög skemmtilegt. Þeir voru svo líka hljómsveitinni Friðrik og Ingi úr Spoon og Eddi Lár.
Fyrir útgáfutónleikana í Þjóðleikhúskjallaranum var ég baksviðs að stilla mandólínið og var rétt að ljúka við þegar maður sest á móti mér. Þarna var kominn upptökumaður plötunnar, Sigurður Bjóla. Frá því ég fór að hlusta á tónlist hefur Bjóla verið í miklu uppáhaldi hjá mér. Lagasmíðarnar, söngurinn og trommuleikurinn. Þetta er allt í sérstöku uppáhaldi hjá mér. Og þarna var hann mættur og ég segi svona um leið og ég slæ hljóm til að kanna hvort hljóðfærið stemmi: „Er þetta ekki bara komið?" Þá var það sem hann sagði: „Þetta á að vera falskt". Svo sagði hann ekkert meir. Þar ríkti þögnin ein.