Af fangelsi í sundlauginni og sitjandi engli
Við fórum nokkrum sinnum í sund um daginn, ég og yngri sonur minn, Hringur. Hann er nýorðinn fjögurra ára. Hringur hefur verið eyrnaveikur þannig að hann hefur ekki stundað sundlaugarnar að ráði. Þó það væri sjálfsagt í lagi, þá hafa sundferðir hans mest snúist um öskur og gól, grátur og ofsavatnshræðslu. Nú er hann aftur að koma til. Sundferðirnar í síðustu viku gengu reglulega vel. Og eftir að hann hafði sjálfur sett þá athöfn að fara í sturtu í svolítinn ævintýraljóma var það orðið mjög spennandi að láta vatnið buna yfir höfuð sér. Hann sagðist vera í fangelsi í sturtunni. Hann átti auðvelt með að sjá fyrir sér fangelsisrimla þegar hann horfði út úr steypibaðinu. Reyndar segir Hringur ekki fangelsi heldur FNJANGELSI. Það er töff.
Þegar maður fer í sund í hér í Reykholtslaug seinni part dags í miðri viku um hávetur er ekki margt fólk að þvælast fyrir manni. Stundum er maður bara aleinn. Þegar við Hringur sátum í heita pottinum einn daginn og nutum kyrrðarinnar og hann lét sig fljóta milla bakkanna á handkútum sagðist hann sitja eins og engill. Honum fannst hann sitja í lausu lofti og það var að sitja eins og engill.