Málarinn lærði á klarinett Keli félagi minn var að spila með Caput á Þursatónleikunum. Hann bauð okkur tveimur félögum, mér og Örlygi, í fagnað að sviðsbaki eftir tónleikana um daginn. Þar hitti ég virtasta tónlistarmann Vestfjarða fyrr og síðar, Villa Valla rakara, og hans frú. Rúnar sonur þeirra er Þurs. Ég kastaði kveðju á þau hjónin. Ég hef oft farið í klippingu á stofuna hjá Villa Valla. Ég þekki karlinn nú svo sem ekkert en við við höfum oft rætt saman um músík þarna á stofunni. Ég kannast nefnilega ágætlega við samstarfsmann hans, Samma rakara. Frúin vildi vita hverra manna ég væri. Ég sagði þeim að ég héldi að þau þekktu varla foreldra mína. Og þegar ég hafði sagt henni að ég væri sonur Stínu Halldórs og Halla málara tók Villi Valli kipp. Hann sagðist vel muna eftir Halla málara. Hann léki á klarinett, hefði lært hjá Óla. Ég man eftir því þegar ég var smákrakki að pabbi stingi einstaka sinnum upp í sig klarinetti. Mig minnir að hann hafi nú ekki getað spilað mikið. En þetta er rétt hjá Villa Villa. Pabbi lærði á klarinett hjá Óla málara. En þá var hann á fermingaraldri og hann hefur lítið sem ekkert leikið á það síðan. En hann lærði aftur á móti að mála hjá Óla og það heppnaðist betur, því karlinn hefur eiginlega ekkert starfað við annað síðan 1963.  ¶ 8:05 f.h.