Málarasaga
Síðastu tvö eða þrjú skiptin sem ég hef tekið þátt í að mála Bjarnabúð hef ég alveg sloppið við að mála þakið. Það er nýtt járn á því núna sem ekki þarf að mála alveg strax. En hérna áður fyrr var það talsvert mál að vinna á þessu gríðarlega bratta þaki. Hér er ein saga af því.

Einhverju sinni þegar við Jónas Pétur vorum að mála þakið á Bjarnabúð með pabba kom þar að Alli málari og fór að mana okkur strákana að hlaupa eftir mæninum á milli skorsteinanna tveggja. Það eru á að giska 5 metrar á milli þeirra. Hann sagði að það hefðu þeir leikið sér að málararnir í gamla daga. Það var merki um hugrekki, mikla fótafimi og jafnvægislist, fyrir nú utan að vera sönnun þess að maður væri laus við lofthræðslu, sagði Alli og glotti. Að vel athuguðu máli var ákveðið að láta slíkar glæfralistir eiga sig og fengum við Jónas Pétur að heyra hvers konar gungur við værum nú að þora ekki.

Meðan þeir stóðu þarna og grobbuðu sig bræðurnir; Alli málari og Halli málari, fórum við Jónas að reyna að sjá þá fyrir okkur, unga og fríska menn, á þessum hlaupum þarna eftir mæni hússins. Við fylltumst skelfingu. Höfðu mennirnir ekkert hugsað? Voru þeir algjör fífl? Þetta hefur verið svo mikil fífldirfska hjá þeim feðrum okkar að tilvist okkar beggja var greinilega ótrúleg guðs mildi.

Þá skaut minningu upp í kollinn á öðrum okkar. Hún sýndi mynd af flaggstöng sem hafði alltaf verið á mitt á milli skorsteinanna (og margir muna sjálsagt eftir). Hvarf nú mesti hetjublærinn af sögunni um téð hlaup málaranna eftir þakmæninum. Okkur frændunum létti stórum. Við vorum þá eftir allt saman ekki svo miklar gungur og feður okkar ekki algjör fífl.  ¶ 4:59 e.h.