Smekkur Baldur frændi var að skrifa þennan líka flotta pistil um tónlistarsmekk. Honum hefur verið legið á hálsi að hafa (Nota ég þetta orðatiltæki rétt?) lélegan smekk á músík. Í kommentunum er ég skammaður af systur minni fyrir að hafa verið fullákafur í að innræta henni góðan og vandaðan músíksmekk. ÉG JÁTA. Það tók mig tíma að ná þeim þroska að virða rétt fólks til að hafa þann smekk sem því sýndist án þess að ég lítilsvirti hann. Afsakið. Ég geri þetta helst ekki lengur. Afsakið. Sennilega hef ég líka böggað Baldur sjálfan þegar fyrst fóru að heyrast þung sömpluð hip hop bassatrommuslög út um gluggann á herberginu hans og út á Holtastíginn. Afsakið Baldur minn. Afsakið.

Ég var óvæginn ungur maður. Sjálfur varð ég fyrir aðkasti bekkjasystra minna í grunnskóla vegna þeirrar tónlistar sem ég var að hlusta á. Dylan, Megas og Trúbrot þóttu ekki töff árið 1988. Það beit ekki á mig. Mér var alveg sama. En ég skaut á þær og um Paulu Abdul og Five star fór ég ófögrum orðum. Og þegar ég var plötusnúður á diskótekum spilaði ég sjö og átta ára gamalt stöff með Egó og Utangarðsmönnum sem engum líkaði nema mér sjálfum og Ingólfi félaga mínum. Ekkert smá ömurlegur gæi! Afsakið.  ¶ 9:11 e.h.