Þegar Ingólfur datt í sjóinn Þegar ég var að alast upp í Víkinni voru krakkar í kringum mig sem áttu bágt með að vera kyrrir og voru duglegir að finna sér eitthvað til dundurs sem ekki var allt jafnvinsælt.

Ingólfur Þorleifsson, nú formaður KFÍ á Ísafirði, var einn af þeim sem var á sífelldu iði. Hann var með nefið ofan í hvers manns koppi, uppátækjasamur, hávær, óþekkur og einstaklega málgefinn. En hann var líka hjálpsamur, duglegur og oft orðheppinn og skemmtilegur. Hann þekkti alla Bolvíkinga og allir Bolvíkingar þekktu hann. Allir. Mér skilst að hann hafi getað verið alveg hreint óþolandi.

Auðvitað var það þannig að stóru strákarnir á Holtunum (Boggi og co.) létu hann ekki í friði og gátu verið reglulega andstyggilegir við hann. Og það var auðvitað líka á hinn veginn. Það kom alltof oft fyrir að Ingólfur stríddi krökkunum sem bjuggu í nágrenni við hann. Þá urðu þeir helst fyrir barðinu á honum, trúi ég, þeir strákar sem voru svolítið yngri en hann sjálfur, eins og Kristján Karl, Jóhannes, Bjarni Vals o.fl.

Einhverntíma vildi það til að Ingólfi skrikaði fótur á brjótnum og datt fram af og að því að virtist út í sjó. Þetta var við kranann og einn sjómannanna sem þarna var staddur að landa, Magnús, sem kallaður var Mangi goggur, áttar sig á því að einn púkinn er dottinn í sjóinn. Hann stekkur til, stingur höfðinu út fyrir hafnarkantinn til að kanna hvað hafi orðið af krakkanum. Þá sér hann Ingólf marrandi í hálfu kafi, hangandi í dekki, skjálfandi af kulda og dauðskelkaðan. Verður honum þá að orði: „Nú, það er þessi djöfull, þá læt ég hann eiga sig."  ¶ 1:38 f.h.