Enn að springa úr monti
Í gær heimsótti ég mann sem var að spila með mér í Píslasveit Megasar síðastliðinn vetur. Hann á upptökur af tónleikum okkar sem ég fékk hann til að afrita fyrir mig. Ég var að hlusta á þetta í gærkvöldi. Þetta er það verkefni sem mér þykir mest til koma af öllu sem ég hef gert í músík og þar af leiðandi hlustaði ég mikið eftir eigin frammistöðu þegar ég sat og hlustaði í gær. Og ég er afskaplega ánægður með þetta hjá mér. Mér finnst mér hafa tekist vel upp. Mínir partar eru að miklu leyti útsettir af mér sjálfum og mér finnst þeir, þegar ég heyri þá svona í samhengi og því sándi sem tónleikagestir höfðu í eyrunum (sem er allt annar hljómur en við heyrum sem spilum - það er stundum algjör grautur), vel viðeigandi og ósköp pent. Svo er sumt af þessu sem ég er að lesa þarna af nótum, og það er nokkuð sem ég hef hingað til verið mikill klaufi í að gera. Það heyrist ekkert hversu óöruggur ég var og kvíðinn í þeim köflum, (en það hefur kannski sést á mér).

Það vill svo óheppilega til að þessar upptökur eru gerðar á sama tíma og verið er að ganga frá fimm ára gömlum upptökum af sömu tónlist til afskaplega fallegrar útgáfu á vegum 12 tóna. Þannig að það er óvíst að þessi þátttaka mín á tónleikunum tveimur síðasta vetur, sem ég er svona stoltur af, muni nokkurn tíma koma fyrir eyru almennings. Reyndar hefur frést af áhuga einhvers útfáfufyrirtækis í Noregi sem leggur sig sérstaklega eftir því að gefa út skrítna kirkjutónlist frá öllum heimshornum. Það yrði gaman ef af því yrði að það fyrirtæki gerði alvöru úr því að gefa þetta út.  ¶ 9:54 f.h.