Djúpið Sú var tíðin að frá norðanverðum Vestfjörðum var um tvær leiðir að velja ef aka átti þaðan til Reykjavíkur. Í grunninn er ennþá aðeins um þessar tvær leiðir að ræða, en það má velja lykkjur á leiðinni til tilbreytingar eða styttingar jafnvel. Annars vegar gátu menn ekið Suðurfirðina; Breiðadalsheiði, Hrafnseyrarheiði, Dynjandisheiði, Barðarströndina, um Dali og svo áfram sem leið liggur til Reykjavíkur. Hins vegar var hægt að aka um Djúpveg. En sá vegur var opnaður seinna. Þetta var mikil bylting, því leiðin var auðveld yfirferðar, um færri fjallvega var að fara og auðvelt að rata - maður hafði sjóinn alltaf á vinstri hönd og ók bara beint þangað til komið var inn í sjálfa höfuðborgina. Á leið vestur aftur var sjórinn á hægri hönd. Þetta var létt. En inni í Reykjavík áttu Vestfirðingar margir erfitt með að rata.

Einhverju sinni var skipstjórinn á Dagrúnu frá Bolungavík, Jón Eggert, spurður að því hvernig honum gengi að aka í Reykjavík, hvort hann rataði vel um borgina? Hann sagði að þetta væri ekki mikið mál. Yfirleitt héldi hann til í Breiðholti þegar hann væri í Reykjavík og þaðan færi hann bara Djúpið niður í bæ, þar færi hann svo gangandi ferða sinna og æki síðan sömu leið heim.

Það er ekki víst að allir átti sig á þessu svari Jóns Eggerts. Hvað átti karlinn við? Ég er svo mikill sveitamaður að þegar ég heyrði þessa sögu fyrst skildi ég strax hvað hann átti við.  ¶ 10:13 e.h.