Boltablogg #5 Tækling númar 2

Á malarvellinum heima sat ég oft á varamannabekknum sumarið 1991. Stundum var ég sendur inn á. Stundum inn á miðjuna en oftar í vörnina. Það er erfitt að koma inn á sem varamaður þegar maður er settur í vörnina, því þar má ekkert klikka og það þarf mikla einbeitingu og eiginlega verður maður að vera í sambandi við leikinn, anda með leiknum. Það er auðveldara að koma inn á í aðrar stöður því þar getur maður hlaupið sig og djöflast inn í leikinn og náð fljótt að komast í takt við hina leikmennina, samherja og mótherja.

Í þessum leik var ég sendur inn á og í vörnina. Og af því að það er erfitt og af því að ég hef alltaf verið svo laus við allt keppnisskap, þá hljóp ég inn á völlinn ákveðinn í því að vera snöggur að koma mér í takt við leikinn og reyna að ná mér upp svolitlu brjálæði og vera harður í horn að taka. Ég varð alltaf að gera mér upp þennan hugsunarhátt, því miður.

Skiptingin fór fram þegar mótherjar okkar áttu innkast við vítateig okkar. Ég hljóp inn í teiginn okkar og fór beint í að dekka senterinn sem stóð inni í teignum okkar. Boltanum var varpað inn í teiginn á þennan sem ég var að dekka og ég svona ákveðinn í að vera harður í horn að taka dúndra aftan í kálfann á gæjanum. Hann steinliggur, æjar þessi ósköp og kveinar. Heimtar víti og rautt spjald og ekki veit ég hvers vegna dómarinn sleppti því að dæma víti og reka mig af velli. Það hefði verið stutt gaman fyrir mig.  ¶ 9:53 e.h.