9 ára Þegar ég var púki ætlaði ég náttúrulega að verða heimsfrægur leikari, tónlistarmaður eða kvikmyndaleikstjóri. Auðvitað. Og þótt ég ætti góða vini sem ég eyddi miklum tíma með, eins og Halla Pé og Pétri Pé, þá lék mér oft einn. Mér fannst það fínt. Ég hafði auðugt ímyndunarafl og gat leikið mér einn með Playmo karla og hlustað á plötunarnar þeirra pabba og mömmu. Ég æfði mig líka með badmintonspaða fyrir framan spegilinn og var ýmist gítarleikari, bassaleikari eða söngvari. Ég spilaði líka fótbolta einn. Það var hentugt. Ég vann yfirleitt.

En aftur að heimsfrægðinni. Einhverju sinni þegar ég var á leið í skólann var ég að dunda mér við að taka viðtal við sjálfan mig. Ég lék sjónvarpsmann sem tók viðtal við mig, heimsfræga og dáða listamanninn, sem var kominn heim á æskustöðvarnar til að sýna veröldinni úr hverskonar umhverfi hann kemur þessi mikli listamaður. „Hér er Miðstrætið, það var mín sjávargata þegar ég gekk í skólann. Þetta er hann, þetta stóra hús þarna við enda þessara gangstíga." Þegar ég er í miðju viðtali gengur unglingsstúlka fram á mig og truflar mig. Ég fór allur í kerfi, því viðtalið fór ekki fram í hálfum hljóðum. Ég man að hún glotti og brosti til mín. Henni hefur þótt ég stórskrítinn og það er svo sem ekkert fjarri sanni.

Þessi stelpa stytti sér leið um lautina þar sem húsið sem Einar og Gauja létu byggja síðar, stendur nú. Og ég kom auga á hana þegar hún birtist allt í einu milli húsgaflsins á gula húsinu sem er neðst í lautinni og stendur við Miðstrætið og Bjarni frændi minn Aðalsteinsson reisti og var lengi bústaður starsmanna Vélsmiðjunnar (Helgi Braga býr þar nú) og girðingarinnar hjá Kitta Gilsa og Sæju. Þar varð í eina skiptið maður vitni að viðtali við mig í fjölmiðli um ævistarf mitt og uppvöxtinn í Víkinni.

Hver haldiði að þessi stúlka hafi verið?  ¶ 11:24 f.h.