Trúverðugt útlit
Þegar ég var á fyrsta ári í Kennaraháskólanum og Gréta í Fósturskólanum háttaði þannig til hjá okkur að við áttum ekki tölvu. Og til að vera ekki öllum stundum tölvustofunni í skólanum fengum sið stundum að skjóta okkur inn til Kiddýjar og Mugga föðurbróður míns, og nota tölvuna þeirra til að prenta út blaðsíðu og blaðsíðu eða lagfæra eitthvert atriði í ritgerð eða verkefni. Þau bjuggu í næstu götu við okkur. Sonur þeirra, Öddi, er aðeins litlu yngri en ég og hafði svipuð áhugamál svo við náðum ágætlega saman.

Við vorum báðir að fást við tónlist og textasmíðar. Lásum ljóð og reyndum að fylgjast með því sem ungu skáldin í borginni voru að færa fram. Ég hafði kynnst lítillega einu efnilegasta ungskáldinu, Andra Snæ Magnasyni, og var að reyna að koma nýútgefinni ljóðabók hans inn á Ödda. En honum fannst myndin af skáldinu á kápu bókarinnar ekki nógu trúverðug fyrir mann sem vildi láta taka sig alvarlega sem skáld. „Þetta er eins og einhver handboltakappi!", sagði hann og kærði sig ekkert um að kynna sér ljóðin hans.  ¶ 2:13 e.h.