Uppgötvanir
Ég gerði uppgötvun í desember 1994. Þá var ég að lesa undir próf í Kennaraháskólanum. Þetta var eftir fyrsta misserið og ég var að uppgötva, eftir fjóran og hálfan vetur í aðgerðarleysi og skólaleiða í framhaldsskóla og annan eins tíma þar á undan í grunnskóla, að ég gat bara víst lært. Það kom sem sagt á daginn. Ég var í fyrsta sinn síðan í tólf ára bekk á góðu róli í náminu.
En þetta gat ekki orðið of gott. Úr því að ég var svona vel staddur í náminu var alveg dæmigert fyrir mig að í miðjum próflestri, sem var nú mestur í amerískri þróunarsálfræðiskruddu (og ég var þá og hef alltaf verið með eindæmum seinlæs, einkum á ensku, svo ekki veitti mér nú af tímanum), lagðist ég í lestur Grettissögu. Ég hafði margsinnis lesið sögur úr Grettissögu í einhverri barnaútgáfu þegar ég var púki. Þá var ég nefnilega með bókmenntalega kraftadellu. Las þetta og sögurnar af Finnboga ramma og Tarzanblöðin á Miðdal hafði ég líka lesið margoft.
Í þessum Grettissögulestri gerði ég svo aðra uppgötvun. Hún er sú að Grettissaga er svo hlaðin málsháttum og orðtökum sem enn þann dag í dag eru bráðlifandi í málinu að það er útilokað fyrir fullorðinn mann að komast í gegnum daginn án þess að vitna einhverntíma í Grettissögu.
Í næstu færslu ætla ég að vera búinn að taka saman örfá dæmi um þetta af handahófi.