Mér langar
Ég var að lesa bók sem ég á og glugga reglulega í. Hún heitir Textar Megasar. Þar kemur æ ofan í æ fyrir það sem yfirleitt er kallað þágufallssýki í íslensku máli. Það er sú tilhneiging að hafa fornöfn og önnur fallorð í þágufalli þegar flestir nota þolfall.
Dæmi: „Mér vantar" í stað „mig vantar" og „Hákoni langar í kók" í stað „Hákon langar í kók".
Ég veit ekki hvers vegna skáldið vill hafa þetta svona. En það blundar bersýnilega rebell í Magnúsi svo e.t.v. hefur hann á einhverju tímabili verið hrifnari af þessari leið? Mér þykir það þó afar ólíklegt. Miklu líklegra er að þetta málsnið sé liður í persónusköpuninni. Persónusköpunun er ekki aðeins fólgin í því hvað persónan er látin upplifa eða segja frá eða orðunum sem persónan mælir, heldur skiptir ekki síður máli hvernig persónan er látin koma setningunum út úr sér.