Blístur Hákon sonur minn er síblístrandi. Það getur verið pirrandi en ég reyni að láta það ekki fara í taugarnar á mér því ég trúi því að honum geti varlað liðið illa á meðan hann blístrar öllum stundum. Mér finnst blístrið vera svona kæuleysislegt hljóð þess sem er áhyggjulaus og sáttur við lífið. Blístrið í Hákoni er orðið að miklum ávana. Ég varð vitni að því um daginn þegar ég var að þjálfa krakkana hérna í fótbolta að Hákon kemur með boltann á tánum upp kantinn á frekar rólegri siglingu (hann hefur fengið snerpuna frá mér!) og það eru þrír púkar að reyna að ná af honum boltunum en á meðan blístrar hann lagstúf (hann hefur því miður líka fengið keppnisskapið frá mér!). Nú situr hann inni í herbergi og er að leika við litlu systur sína í Play stadion leik og hann blístrar lag sem hann er að æfa á fiðluna þessa dagana: Nú blikar við sólarlag. Á fiðlunni spilar hann það í A dúr en hann blístrar það hálftóni neðar.  ¶ 4:38 e.h.