Vindlareykingar
Einu sinni létu Agnar Gunnars og Egill Hraunbergs mig reykja vindil. Ég var á þessum óþolandi aldri þegar maður spyr og spyr og spyr og spyr og getur orðið ansi uppáþrengjandi í félagsskap sér eldra fólks. Þeir Agnar og Egill voru orðnir nokkuð fullorðnir. Kannski rétt tæplega þrítugir og voru sennileg farnir að reisa húsin sem standa þarna alveg eins, hlið við hlið, uppi í Tröð. Það var sumar og gott veður (eins og sumrin eru í Víkinni) og þeir sátu á girðingunni hjá Helgu og Gunnari Halldórs og reyktu vindla. Ætli ég hafi ekki verið að skammast í þeim fyrir þennan ósið eða verið orðinn fullspurull um allt og ekki neitt. Ég man það ekki. En alla vega létu þeir mig púa vindil og hlógu svo eins og vitleysingar. Hvort þessi reynsla varð til þess að ég hef aldrei vanið mig á að reykja veit ég ekkert um, en ef ég tryði því væri sagan orðin ægilega flott.