Útvarpið og minnið Rosalega finnst mér skemmtilegt að geta farið á vef útvarpsins og hlustað á það sem mér þykir áhugavert og spennandi þegar mér sýnist svo. Í mínu starfi gengur ekki að vera að hlusta á útvarpið í vinnunni. Ólíkt því sem gerist í þegar ég er í málningunni. Þá hefur það oft verið svo að maður hefur haft útvarpið í gangi allan daginn. Ég er einn af þeim sem læri vel með því að heyra þannig að margan fróðleik hef ég fengið í kollinn á mér fyirrhafnarlaust á fullu kaupi við að mála glugga, eða þak vestur í Bolungavík. Það er skemmtilegt hvernig minnið vinnur. Þegar ég hugsa um eitthvert ákveðið hús í Bolungavík man ég strax eftir að hafa málað það, með hverjum ég var að vinna þar og oft hvað var í útvarpinu. Sumt man ég meira að segja þannig að ég man við hvaða glugga hússins ég var að vinna við þegar ég heyrði eitthvað tiltekið sagt í útvarpinu og sumt af því get ég munað orðrétt.

Það geta allir sagt frá einhverju svipuðu. Það þekkja það allir að þegar þeir heyra eitthvert lag þá muna þeir eftir einhverju öðru um leið. Það getur kannski verið einhver sem þeir þekkja eða ökuferð, lykt, hús o.s.frv. Ég man hvar ég var þegar það kom í fjölmiðlum að John Lennon hefði verið myrtur. Pabbi og nánast öll hans kynslóð man eftir hvar hún var stödd þegar það komu fréttir í útvarpinu um að JFK hefði verið skotinn.

En það var útvarpið já. Af vefupptökusíðum útvarpsins er ég nýlega búinn að heyra skemmtilegt viðtal við Agnar Gunnars og Döllu, þátt um skrif Jóhanns Hjálmarssonar um sjósókn frá Bolungavík, þátt um för íslenskra glímumanna á Ólympíuleikana í London 1907, símahrekki á Fm 957 og viðtal við handboltakappann Ólaf Stefánsson.  ¶ 8:31 f.h.