Leikur Ég hætti í Menntaskólanum á Ísafirði um áramótin 90/91 og flutti mig í Fjölbrautarskóla Vesturlands á Akranesi. Á Ísafirði hafði ég verið á heimavistinni en á Akranesi leigði ég kjallaherbergi úti í bæ. Ég þekkti fáa á Akranesi og í skólanum var fjölbrautakerfi þannig að ég hafði hvorki sambýlisfóækið af vistinni né bekkjarfélana til að reiða mig á í upphafi dvalarinnar. En ég var svo heppinn að á Skaganum voru nokkrir Bolvíkingar sem reyndust mér, fávísum sveitamanninum, ákaflega vel fyrstu dagana í þessu framandi umhverfi. Þetta voru m.a. þeir Dóri Daða og Addi Ingvars. En styrkasta stoðin var bekkjarfélagi minn úr grunnskólanum, Gummi Hrafn. Við vorum mikið saman þennan vetur, sérstaklega fyrstu vikurnar eftir að ég kom.

Einn af leikjum okkar var þannig að þegar við gengum um götur bæjarins og mættum fólki, sem við þekktum hvorki haus né sporð á, bentum við hvor öðrum á Bolvíking sem útlit þessa fólks minnti okkur á. Þegar leið á leikinn gat hann orðið þannig að við veltumst um af hlátri við það eitt að annar okkar sagði Kitti Sali, Gauja Summ eða Kári á rétta augnablikinu.  ¶ 9:28 f.h.