Sund #2 Ég æfði sund í sex ár. Ég var lengi að hætta að æfa. Mér var lengi búið að finnast það alveg drepleiðinlegt áður en ég hætti loks. Mér fannst svo gaman að keppa. Jafnvel þótt ég hafi ekki verið neinn keppnismaður og hafi aldrei verið, fannst mér gaman að taka þátt í sundmóti. Maður hitti marga og það var fjör hjá okkur krökkunum allan daginn eða alla dagana þegar þannig bar undir. Og ekki skemmdi fyrir að alltaf komst maður nú fyrirhafnarlítið á verðlaunapallinn þótt sjaldnast hafi ég nú staðið þar í miðið.

Eftir að ég hætti loks að æfa fór ég ekki í sund, nema bara í skólanum, í þrjú eða fjögur ár. Ég hafði algjörlega fengið nóg af baði. En svo þegar ég var í 9. bekk fór ég að fara mikið í laugina heima í Víkinni. Við vorum nokkur á svipuðum aldri sem stunduðum laugina nokkuð mikið. Þar var yfirleitt sama fólkið. Dusi í Tungu, sem vildi reyndar ekki að hann væri kallaður Dusi, heldur Berni eða Bernódus, sagði manni sögur í pottinum. Það var skemmtilegast. Og þangað vöndu þeir líka komu sína Kalli Þórhalls, Hrólfur Einarsson, Kári og fleira fólk. Og þangað kom líka oft maður innan af Ísafirði með víðáttumikil húðflúr á handleggjunum og á bakinu. Ég man ekki hvað hann heitir þessi náungi. Með honum var oftast lítill strákur sem heitir Kalli. Hann er sjálfsagt um tvítugt núna. Þegar ég fór í sund í Víkinni með Hákoni og Perlu Maríu núna um daginn hitti ég þennan mann. Og þótt ég hafi bætt á mig 35 kílóum og verið með tvo krakka með mér mundi hann eftir mér. Glöggur náungi. Hann er einn örfárra Ísfirðinga sem hafa nýtt sér frábæra sundaðstöðu Bolvíkinga síðan 1977. Skrítið!  ¶ 4:33 e.h.