Fjallahálfhringurinn Ég lét dæluna ganga í veislunni á laugardaginn. Sagði nokkrar sögur. Þ.á.m. þessa:

Um það að þekkja sína sveit en hafa lítinn áhuga á því sem er í öðrum sveitum. Sagan af því þegar Arnór Karlsson frá Gígjarhólskoti var fenginn til að uppfræða æskulýðinn í Biskupstungum. Söguna hef ég eftir Bjarna Harðarsyni, ritstjóra Sunnlenska Fréttablaðsins. Bjarni er úr Laugarási í Biskupstungum.

Fór Arnór einhverju sinni með hópi skólabarna og kennara þeirra upp á Holtið ofan við skólann í Reykholti. Þaðan er útsýni langt niður í Tungur, vestur í Laugardal og austur fyrir, Flúðir blasa við handan við Hvítá og Hekla, drottning íslenskra fjalla, gnæfir þarna upp úr glæsilegum fjallaskaranum. Þá verður einhver í hópi krakkanna svo vitlaus að spyrja Arnór hvað eitthvert fjall þarna í sveitinni heiti. Það lærist víst fljótt í þessari sveit að spurningar sem gefur möguleika á svo nákvæmu svari spyr maður barasta ekki fólkið frá Gígjarhólskoti öðruvísi en að hafa góðan tíma til að hlusta á svarið. Svar Arnórs var langt því hann rétti úr sér og þuldi upp hvert einasta fjall og þúfu, allt frá Hellisheiði í vestri og réttsælis í sirka 120 gráður þangað til hann var kominn eitthvert upp í Kerlingafjöll; að hreppamörkum Biskupstungnahrepps og Hrunamannahrepps. Þá þagnaði hann allt í einu, sveiflaði svo hægri hendinni réttsælis, í það skiptið í heilar 180 gráður, hraðar en nokkur maður hefði trúað að hann gæti yfirleitt sveiflað hendinni og sagði um leið: Og svo eru þetta Hreppafjöllin!  ¶ 12:13 f.h.