Miðdegissagan í vinnunni
Einar Már er svo skemmtilegur upplesari. Það var pabbi sem kenndi mér að meta hann. Þannig var að eitt góðviðrissumarið í Bolungavík vorum við að mála hús Björgunarsveitarinnar sem stendur við Hafnargötu. Ég held að þetta hafi verið sumarið þegar við Gréta trúlofuðum okkur, sumarið þegar kviknaði í heima á Holtastígnum, sumarið sem ég var einn fyrir vestan en Gréta vann í Hagkaupum í Reykjavík og bjó með Bensa bróður sínum í Skaftahlíðinni, sumarið þegar ég las svo mikið. Sumarið 1995. Þetta var síðasta verkið mitt þetta sumar og við feðgarnir vorum, eins og við erum yfirleitt, með vasaútvarp á okkur. Þá bendir karlinn mér á að skipta yfir á Rás 1 því þar var að hefjast lestur nýrrar miðdegissögu. Ég meðtók náttúrulega orð föður míns og hlustaði á Einar Má lesa fyrsta lestur Vængjasláttar í þakrennum.
Það er skemmst frá því að segja að það var fastur liður allt þetta sumar að hlusta á miðdegissöguna og samskipti okkar feðganna í vinnunni voru ákaflega lituð af þessum upplestri Einars og við töluðum gjarnan með frösum úr sögunni, hermdum eftir rödd Einars Más og tónfalli raddarinnar. Persónur sögunnar bar oft á góma eins og t.d. Anton rakari sem ekki hafði mikið að gera í sínu fagi í miðju bítlaæðinu og tók að rækta dúfur og varð einskonur dúfnaræktarráðunautur Voga- og Heimahverfisins í Reykjavík.