Ég er pólitískur fangi Ég er pólitískur fangi því að fagstéttin sem ég tilheyri er um þessar mundir notuð sem vopn í baráttu íslenskra sveitarfélaga fyrir auknum fjárframlögum frá Ríkinu. Fulltrúar kennara í samninganefnd þeirri sem er að semja við sveitarfélögin um kjör grunnskólakennara hafa sumir sagst hafa það á tilfinningunni lengi að sveitarfélögin ætli sér ekki að semja við okkur. Þeir ætli að nota okkur sem lurk til að berja á Ríkinu og fá meira fé til að reka sig.

Þegar ég heyrði þetta og fór að velta þessu fyrir mér skildi ég betur þá flækju sem allt málið er í. Ég skil gremju sveitarstjórnarmanna yfir minnkandi tekjum vegna:

1) Kjarabótum grunnskólakennara strax eftir yfirtökuna 1997. Laun mín fóru t.d. úr 77.000 í tæpar 101.000.
2) Fólk í atvinnurekstri hefur skráð starfsemi sem það hefur haft á sínu nafni sem einkahlutafélög og þar með hafa skatttekjum sveitarfélaganna minnkað stórkostlega.
3) Húsleigubæturnar hafa bæst við útgjaldalið sveitarfélaganna frá því þau tóku að sér rekstur grunnskólanna.

Og það er fleira sem ég skil betur þegar ég hugsa þessa deilu með þetta í huga:
Ég skil, það sem mér áður þótti fásinna, að Launanefns sveitarfélagann skildi 19. september leggja fram tilboð sem var alveg nákvæmlega eins og tilboðið sem hafði verið hafnað í maí.

Ég skil líka hvers vegna launanefndi hafnaði skammtímatilboðinu sem samninganefnd KÍ lagði fram 19. september. Tilboð sem fól ekkert í sér til að gleðja okkur kennara nema tveggja tíma kennsluskyldu lækkun. Það hefði aldrei verið samþykkt af okkur, en það hefði komið í veg fyrir verkfall eða frestað því amk.

Á meðan á þessum pólitíska sandkassaleik stendur sitja grunnskólanemendur heima hjá sér og kennarar þeirra líka og geta ekkert gert nema beðið eftir að alþingi komi saman og fylgst þá með hverju fram vindur.  ¶ 3:54 e.h.