Skák #4 Síðasta skáksagan, í bili a.m.k., er úr Sjómannastofunni. Þetta er fræg saga sem margir hafa sagt mér. Sjálfur var ég ekki vitni.

Á skákæfingum var rólegt yfirbragð. Þeim mönnum sem sátu að tafli var sýnd sú virðing að reynt var að stilla fíflalátum í hóf. Meira að segja Stebba Andrésar tókst að fylgja þessum reglum (alla vega þegar einhverjir hinna fullorðnu skákforkólfa voru viðstaddir og það voru þeir nú yfirleitt. (Ég minnist þess ekki að Ingólfur hafi sótt skákæfingar!)
Hér kemur sagan af því þegar þögnin var rofin.

Einn þeirra sem sóttu skáæfingar hvað harðast var Sigurður Magnússon, eldri bróðir Bobba Jónasar og Gróu. Siggi var hann alltaf kallaður en síðar fékk hann heldur leiðinlegt viðurnefni sem pabba hans og frænda hafði verið gefið, og fáir, ef nokkur, vissi hvernig var tilkomið. Hann var kallaður Siggi goggur.

Siggi er jafnaldri stóru bræðra okkar vinanna, mín og Halla Pé, og ég man ekki annað en hann hafi verið fínn náungi. Mér skilst að hann hafi haft jafnaðarlund en átt til að reiðast snögglega og alveg svakalega mikið þegar þannig lá á honum. Og það var einmitt það sem gerðist einu sinni á skákæfingu í Sjómannastofunni.

Siggi með yfirburðastöðu í skák gegn Ragga Sæsa. Kemur þá Sæbjörn, pabbi Ragga, ágætur skákmaður, til að fylgjast með skák sonarins. Siggi missir þá gjörunna skák úr höndunum á sér og Raggi nær að sauma að honum. Hvort Siggi hefur grunað Sæbjörn um að segja Ragga til eða hvort nærvera hans hefur einfaldlega haft svo stressandi áhrif á hann veit ég ekki. En hitt hefur mér verið sagt að hann hafi roðnað og tútnað af bræði, staðið upp og öskrað: ÞEGI ÞÚ ÞARNA SÆSI SKÍTARÆSI!   ¶ 10:47 e.h.