Skák #2 Þegar ég var að alast upp í Bolungavík var þar mikil skákmenning. Karlar eins og Daði Guðmunds, Magnús Sigurjóns og Unni bróðir hans, Sæsi (skítaræsi) og fleiri voru duglegir við að halda æfingar og halda uppi leiðsögn og starfi í skákdeild UMFB. Af minni kynslóð bar Magnús Pálmi höfuð & herðar yfir alla, en það voru fleiri ágætir að tefla. Ég man t.a.m. eftir Stebba Andrésar, Kristjáni Ágústi & Símoni.

Ég mætti á tímabili á skákæfingar. Þær voru á laugardögum klukkan eitt og fóru fram í Sjómannastofunni á efri hæð Félagsheimilisins. Það hefur kannski verið að frumkvæði vinar míns, Halla Pé, að ég fór að mæta. Hann var ágætur í skák og við tefldum stundum heima hjá honum. En kannski hefur það líka haft sitt að segja að ein helsta skrautfjöður UMFB á skáksviðinu á þessum árum er frændi minn & nágranni í þokkabót. Hann var í hópi alfærustu unglinga landsins í íþróttinni og ætli mér hafi ekki þótt það til fyrirmyndar.

Ég var alveg vonlaus skákmaður. Ég gat eiginlega ekki neitt. Ég man meira að segja eftir að hana reynt að fella Friðrik Ólafsson á heimaskítsmáti þegar stórmeistarinn kom í heimsókn og tefldi fjöltefli á skákæfingu. Glætan!

Ég hef ekki tekið miklum framförum í þessu síðan ég var níu ára. Það er skákforrit í tölvunni minni sem mér hefur ekki enn tekist að snúa á. Ég hef ekki einu sinni komist nálægt því að vinna skák á þeim tveimur mánuðum sem eru liðnir síðan tölvan kom í hús.   ¶ 5:24 e.h.