Um reynslu mína af kvíða

Þegar ég var í framhaldsskóla fékk ég þá skýringu hjá lækni á líkamlegum einkennum í formi útbrota um allan skrokkinn að um væri að ræða ofsakláða. Ég hafði átt erfitt með svefn um tíma, eiginlega ekkert sofið í tvo eða þrjá sólarhringa. Ég tengdi það við kláða vegna útbrotanna, en það kann að hafa verið fleira sem kom til. Ég man ekki lengur hvaða meðferð ég fékk hjá lækninum, finnst samt eins og það hafi verið stuttur lyfjakúr.

Þetta var í prófatíðinni fyrir jól. Ég hafði farið í líffræðipróf í þessu ástandi og mundi ekkert úr námsefninu og hafði takmarkaða einbeitingu. Ég féll á prófinu. Ég var í skóla í öðru byggðarlagi en foreldrar mínir bjuggu og ég bjó einn. Ég var 18 ára og gerði mér ekki grein fyrir því að eitthvað amaði að mér. Fattaði það hreinlega ekki. Ég var í heimsókn hjá kærustunni þegar móðir hennar dreif mig til læknis.

Ég hafði ætlað mér að læra námsefni vetrarins á nokkrum klukkutímum fyrir prófin. Ég hafði vakað og vakað til þess að lesa og glósa. Í kjölfarið kom þetta svefnleysi sem ég valdi ekki sjálfur og svo þessi útbrot. Líkaminn fer greinilega sínar eigin leiðir til að gefa til kynna að miklar vökur og stress séu óæskilegar heilsunni.

22 ár eru liðin frá því þetta átti sér stað. Aldrei hefur þetta endurtekið sig. Ég er aldrei kvíðinn eða stressaður. Það er einmitt þess vegna sem ég deili þessari reynslu. Skilaboð mín eru tvenn. Fyrst þessi: Verum vakandi í kringum unga fólkið og fylgjumst með einkennunum. Það gerir sér ekki endilega grein fyrir því að nokkuð ami að því. Svo hin: Það er alls ekki víst að þú þurfir að glíma við kvíða síðar á lífsleiðinni þótt einstakt tilfelli hafi gert vart við sig þegar þú varst á unglingsaldri.