Yfirleitt er ég mjög mannglöggur. Ég man andlit og líka nöfn. En það klikkar líka þetta góða minni. Í Hagkaupum í Smáralind í þessari viku rak ég augun í konu á mínum aldri. Eitthvað sagði mér að ég ætti að þekkja hana en ég kom því ekki fyrir mig hver hún væri þannig að ég leit strax aftur á hana. Hún leit á mig um leið og var á svipinn eins og hún ætti að þekkja mig. Hún sagði hæ. Ég nikkaði til hennar og reyndi að vera vera kurteis og brosti - hélt svo leið mína. Ég bara man ekkert eftir því hvaðan ég þekki þessa konu. Þessa tilfinningu þekkja margir, það veit ég. En þetta er næstum nýtt fyrir mér.
Ef að þetta kemur fyrir mig, að ég þekki ekki viðkomandi með nafni, þá segi ég við sjálfa mig að ég þekki hana af djamminu ;)
SvaraEyðaKalli minn, þú er að eldast. Þetta flokkast undir elli og kemur fyrir bezta fólk með aldrinum.
SvaraEyðaÞú vaknar með nafn hennar í huganum einhvern morguninn, trúðu mér.
Þetta var ekki ég, svo mikið er víst!! ;o)
SvaraEyðaÉg lendi stöðugt í þessu. Vikulega, held ég bara. Og til þess að viðkomandi haldi ekki að ég sé merkilegur með mig fer ég ævinlega í leikrit og þykist þekkja viðkomandi.
SvaraEyðaSkil ekki hvað þetta er. Ég er stálminnugur á það sem ég les og heyri. En fólk; það er eitthvað mikið að mér í því sambandi.
Orri.
Rétt í þessu var ég skoða myndir af þér og Kristleifi, Snorra og Heklu og öllum nágrönnum ykkar. Ég hugsa að ég hefði munað eftir þér.
SvaraEyðaBlessaður Kalli,
SvaraEyðaÉg kannast við þetta vandamál..í svona aðstæðum er mikilvægt að bregðast rétt við. Lykillinn er að gefa sig á tal við viðkomandi og stjórna samtalinu frá A til Ö. Spyrja hvað sé að frétta af fjölskyldunni, hvort viðkomandi sé ekki að vinna á sama stað.. o.s.frv. Ef þetta gegnur ekki þá ertu í vondum málum.
kv.Hálfdán